De vrouwtjes vestigen zich in deze periode graag in gebieden waar ook mensen leven, omdat mannetjesberen daar niet of nauwelijks komen. 

Mannelijke beren doden in het paarseizoen vaak jongen om vervolgens eigen nageslacht te verwekken bij de moeders.

Dat melden Noorse onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the Royal Society B.

GPS

De wetenschappers volgden dertig vrouwelijke bruine beren met behulp van een GPS-halsband. Van deze groep raakten negentien vrouwjes zwanger. Elf van de dieren verloren hun jongen aan moordlustige mannetjes.

Mannetjes doden in het paarseizoen vaak jonge beren, omdat de moeders na het verlies van hun jongen opnieuw bronstig worden. De mannetjes maken dan een goede kans om zelf nageslacht bij haar te verwekken.

De acht vrouwtjes uit de studie die hun jongen niet verloren, bleken te zijn verhuisd naar door mensen gewoonde gebieden. Ze verbleven gemiddeld op een afstand van slechts 783 meter van menselijke nederzettingen. De vrouwtjes wier jongen werden vermoord, leefden gemiddeld op 1213 meter afstand van mensen.  

Schild

De vlucht naar menselijke leefgebieden levert de vrouwtjes dus voortplantingssucces op. "De berenmoeders gebruikten de aanwezigheid van mensen duidelijk als een soort schild voor hun jongen", verklaart hoofdonderzoeker Sam Steyaert op de nieuwssite van het wetenschappelijk tijdschrift Science.

De beren bouwden goed beschutte nesten zodat mensen niet gemakkelijk in hun buurt konden komen. "De moeders selecteerden de meest dichte struiken. Op die manier konden ze dicht bij mensen zijn, zonder dat deze mensen zich daarvan bewust waren," aldus Steyaert. 

Na het paarseizoen verhuisden de berenvrouwtjes weer naar meer afgelegen gebieden.

(c) NU.nl